Ευστράτιος Παπάνης
Γεννήθηκα το 1969 και δε θυμάμαι τίποτα από τη δικτατορία. Μόνο στο σχολείο, που μουτζουρώναμε το φοίνικα στα σχολικά βιβλία και τη φρίκη των διπλανών, όταν πρόφερα Παπαδόκωλος, από άγνοια κι όχι από διάθεση για αντίσταση.
Παράξενο, αλλά τα σχολικά εκείνα βιβλία ήταν καλύτερα από τα σημερινά. Κι ας έδιναν σεξιστικά πρότυπα. Τι φαλλοκρατικό, αλήθεια, να μαγειρεύει η μητέρα για την οικογένεια της, λες και δε γίνεται όλο αυτό από αγάπη και μόνο..
Έκτοτε είδα χούντες πολλές να εγκαθιδρύονται: Γονείς, που μόνο δημοκρατία δε δίδαξαν στα παιδιά τους, συζύγους που δεν άκουσαν ποτέ τη γνώμη του / της συντρόφου, υπαλλήλους, που ύφαιναν το φασισταριό τους στους δύστυχους πελάτες και συναδέλφους, ιεραρχίες σε πανεπιστήμια και φορείς, που μίαιναν παρά δίδασκαν φοιτητές, συναισθηματικές απολυταρχίες, που κατάπιναν κάθε αναπνοή στη σχέση, χούντες ζοφερές παντού γύρω. Venceremos που έκρυβαν την ιαχή της φιλαυτίας.
Μα πάνω από όλα σιχάθηκα τη δικτατορία της υποκρισίας που τελμάτωσε κάθε εξέλιξη.
Επέτειος σήμερα και ο φασισμός κυριαρχεί γύρω μου. Γιατί δεν είναι πολιτική ιδεολογία, αλλά έλλειψη παιδείας και σεβασμού. Είναι το ζώο που αυτοσυντηρείται και όχι ο πολιτισμός.
Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι η απαξίωση κάθε αυθεντίας. Η δική μου εξέγερση είναι η απαγκίστρωση από τη γνώμη των άλλων. Η δική μου πάλη είναι ο αποτροπιασμός για την κοινωνία, όπως μου επιβάλλεται. Και η μόνη ελπίδα είναι τα παιδιά, που θα την αναλάβουν. Την αηδιαστική αυτή κληρονομιά, που, όσο υπάρχει αγάπη, θα συντηρεί και την προσδοκία μιας αλλαγής.
Ψάξτε τους ενόχους για κάθε δεσποτεία και με φρίκη θα δείτε στο εδώλιο τον εαυτό σας. Τον δικό μου μέμφομαι, που δεν κατάλαβε νωρίτερα την πλάνη. Τον δικό μου λοιδορώ για τις δικτατορίες που έχτισε ή ανέχτηκε μέχρι τώρα...
_____________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου