Ημερομηνία δημοσίευσης: 12/05/2012 - εφημ. Η ΑΥΓΗ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΥΚΑ*
Φαίνεται ότι η στασιμότητα των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ, είχε άνοδο μόλις 19.000 ψήφους, με τέτοιες μαζικές ταξικές μάχες που δόθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα από τους εργαζόμενους και άλλα κοινωνικά στρώματα ώστε να αποκρουστεί η σκληρή ταξική επίθεση του κεφαλαίου, δεν τους απασχολεί. Είναι σαφές ότι ευθύνεται ο γιαλός που είναι στραβός.
Το 1928 το ΚΚΕ με το 4ο Συνέδριο και έχοντας στις θεωρητικές του αποσκευές ως εργαλείο ανάλυσης τον αντιμαρξιστικό σταλινισμό αναγόρευε ως κύριο εχθρό του Κόμματος και της εργατικής τάξης τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις όλων των τάσεων και απόψεων, τους οποίους βάφτιζε σοσιαλφασίστες. Υιοθετούσε την άποψη ότι η επερχόμενη επανάσταση θα ήταν προλεταριακή και έθετε ως άμεσο πολιτικό καθήκον τη δημιουργία εργατοαγροτικής κυβέρνησης.
Η αδυσώπητη πάλη κατά των σοσιαλφασιστών οι οποίοι ανέκοπταν την ταξική συνειδητοποίηση των μαζών υπήρξε από τους κύριους στόχους που έβαζε ως πολιτικό καθήκον για τα κομματικά του μέλη. Ακόμη και τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού τους θεωρούσε αποπροσανατολιστικούς. Την ίδια στιγμή ο Χίτλερ με τις ορδές του αποτελείωνε τη γερμανική Αριστερά και τη δημοκρατία και ο τρόμος απλωνόταν σε Ευρώπη και Ελλάδα με την άνοδο του φασισμού και των δικτατορικών καθεστώτων.
Αυτά σχεδόν έως το φθινόπωρο του 1935, όταν με την αλλαγή γραμμής στην 4η Ολομέλεια εγκαταλείφθηκε ο “σοσιαλφασισμός” και υιοθετήθηκε η θέση των Παλλαϊκών Μετώπων, συνέπεια των οποίων υπήρξε το Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα αλλά και η μετέπειτα δημιουργία του ένδοξου ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας.
Τηρουμένων των πολιτικών, κοινωνικών και ιστορικών αναλογιών υπάρχουν, δυστυχώς, αρκετές αναλογίες και στη σημερινή στάση του ΚΚΕ. Χαρακτηριστική η προεκλογική αλλά και η μετεκλογική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που θεωρεί ως κύριο αντίπαλο όχι την αστική τάξη και τους εκφραστές της σε Ελλάδα και Ε.Ε., αλλά τις υπόλοιπες δυνάμεις της πληθυντικής Αριστεράς. Έφτασε στο σημείο να κυκλοφορήσουν προεκλογικά ειδική ανακοίνωση της Κ.Ο. Αττικής του ΚΚΕ με 5 "τσιτάτα" του Α. Τσίπρα και διαστρεβλώνοντας θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θέλησαν να δείξουν ότι η ψήφος στη ριζοσπαστική Αριστερά είναι ψήφος υπέρ του συστήματος! Όμως αντίστοιχη ξεχωριστή ανακοίνωση για το κάθε κόμμα του μνημονιακού τόξου δεν υπήρξε. Οι προτεραιότητες δεν κρύβονται.
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος του “Ριζοσπάστη” “Δεν είναι φιλολαϊκή η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ" και το κύριο άρθρο της Τετάρτης 9.5.12, εκτός του ότι αποπνέει εμπάθεια και πολεμική, αφήνει στο απυρόβλητο τις αστικές δυνάμεις και την πολιτική τους. Εγκαλεί μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν βάζει ζήτημα π.χ. για το ΝΑΤΟ, τις αντιδραστικές αλλαγές σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ότι εξαπατά τους μικρομεσαίους, ότι εγκλωβίζει τον λαό, και άλλες τέτοιες εμβριθείς αναλύσεις και μελλοντολογικές προβλέψεις.
Φαίνεται ότι η στασιμότητα των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ, είχε άνοδο μόλις 19.000 ψήφους, με τέτοιες μαζικές ταξικές μάχες που δόθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα από τους εργαζόμενους και άλλα κοινωνικά στρώματα ώστε να αποκρουστεί η σκληρή ταξική επίθεση του κεφαλαίου, δεν τους απασχολεί. Είναι σαφές ότι ευθύνεται ο γιαλός που είναι στραβός.
Αποσιωπάται έντεχνα και αποκρύβεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε τις ελάχιστες προϋποθέσεις, και όχι την ολότητα του προγραμματικού του πλαισίου, για τη συγκρότηση αριστερής και προοδευτικής κυβέρνησης, ώστε να μπορέσει η κοινωνία να σταθεί και ταυτόχρονα να ανοίξουν δρόμοι ουσιαστικών αλλαγών και ανατροπών. Τα 5 ελάχιστα σημεία που έθεσε για διάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι:
Α. Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Β. Ακύρωση των Νόμων που καταργούν εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις.
Γ. Καθιέρωση απλής αναλογικής και κατάργηση του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών.
Δ. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με δημόσιο έλεγχο.
Ε. Δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου, διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του, διεκδίκηση βιώσιμης λύσης.
Αντί λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ να συζητήσει, να πιέσει, να συμβάλει και να επιδιώξει να βρεθεί κοινός τόπος για τη σωτηρία των εργαζομένων, ξαναζητάει άμεση προσφυγή στις κάλπες για να παρέμβει ο λαός! Είναι προφανές ότι προσδοκά καταγραφή καλύτερου εκλογικού αποτελέσματος, ώστε να χειριστεί ευκολότερα την αμφισβήτηση, από οπαδούς και μέλη, της ακολουθούμενης σεχταριστικής γραμμής απομόνωσης, μη λήψης πολιτικών πρωτοβουλιών αλλά και πολιτικού αναχωρητισμού μέχρι την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα.
Δεν έχει αντιληφθεί η ηγεσία του ΚΚΕ ότι, ενώ επί δύο χρόνια υλοποιούνται οι πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές ώστε να διασωθούν και να κερδοσκοπήσουν το τραπεζικό και χρηματιστηριακό καθώς και ορισμένες ακόμη μερίδες του κεφαλαίου από τη συστημική κρίση, ελάχιστα ενδιαφέρει τους εργαζόμενους η ενδυνάμωση των κομματικών "μαγαζιών" μας;
Διαλύθηκαν κατακτήσεις που αναφέρονται σε κοινωνικές υποδομές, στην πρόνοια, την περίθαλψη, την υγεία, την παιδεία. Εξαρθρώθηκαν συντάξεις, μισθοί κατάντησαν επιδόματα, συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις τελείωσαν μπροστά στις προσωπικές συμβάσεις φτώχειας. Η εκτίναξη της ανεργίας βγήκε έξω από τους στατιστικούς πίνακες, η συνεχόμενη ύφεση έκλεισε βίαια χιλιάδες μικρομεσαίες ελπίδες και αυταπάτες, η μετανάστευση θύμισε ημέρες του 1962, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου παίρνει γεωμετρική πρόοδο.
Τελευταίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα λιμάνια, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ που πέρασαν οριστικά την προηγούμενη εβδομάδα στο Ταμείο που ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία. Εν ολίγοις μια κοινωνία γονάτισε. Ο στόχος του αστικού μπλοκ εξουσίας σχεδόν υλοποιείται. Είμαστε κοντά στο να μην έχουμε τίποτε ως δεδομένο και κατάκτηση. Θα μας φτάσουν από το γονάτισμα στο σύρσιμο. Η Αριστερά προσπάθησε να βάλει ένα φρένο, να σηκωθεί ο λαός, να δει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει και άλλη πρόταση πέρα από τη βαρβαρότητα που βιώνει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσάρκωσε την ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα, ομολογουμένως από δύσκολα μονοπάτια. Κατάφερε να εκφράσει τον μαχητικό, αγωνιστικό, ανυποχώρητο αγώνα που δόθηκε με μαζικότατους και ακηδεμόνευτους όρους από τις πλατείες, τους δρόμους, τους χώρους δουλειάς έως τις τεράστιες γενικές απεργίες και συγκεντρώσεις. Η καταστολή, η τρομοκρατία, ο χημικός πόλεμος, η επίθεση των διαπλεκόμενων ΜΜΕ κατάφεραν αντίθετα αποτελέσματα από ό,τι το σύστημα επεδίωκε.
Η πρόταξη από τον ΣΥΡΙΖΑ της θέσης για κυβέρνηση της Αριστεράς, που επιβραβεύτηκε στις κάλπες της 6ης Μαΐου, με συγκεκριμένο πρόγραμμα ταξικών μέτρων υπέρ της εργατικής τάξης σήμερα και όχι σε κάποιο μέλλον, τα οποία ανοίγουν δρόμο ανατροπών και συγκρούσεων με την τραπεζοκρατία, τη μιντιοκρατία, τους εθνικούς εργολάβους, το κεφάλαιο και την Ε.Ε., έδειξε σε πλατιές μάζες ότι θέλουμε να κολυμπήσουμε βαθιά και σε άγνωστα νερά.
Καθόλου τυχαίος δεν είναι ο φόβος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων κύκλων σε Ελλάδα και Ευρώπη για το ποσοστό αλλά και για τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα θυμήθηκαν οι ιεροκήρυκες του κεφαλαίου ότι πέρα από τη λιτότητα υπάρχει και η ανάπτυξη. Τώρα ανιχνεύουν τρόπους να δοθεί πρόσθετη βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα θυμίζουν, δείχνοντας και τα δόντια τους, ότι έχουν ταχθεί να υπηρετούν το μόρφωμα της Ε.Ε. αυτοί και η αστική τάξη με τους πρόθυμους της χώρας μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να έχει τεντωμένο το χέρι της συνεργασίας προς το ΚΚΕ, επιδιώκοντας να σταθεί όρθια η κοινωνία, να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές, να υλοποιηθούν πολιτικές υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων, των αγροτών και όλων των κοινωνικά αποκλεισμένων. Οι θέσεις αυτές, συνδυασμένες με τον θυμό, την οργή και τη συνειδητή ψήφο, είναι που εκτίναξαν τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε δεύτερη δύναμη, αποτελώντας σημείο αναφοράς και ελπίδας για τους λαούς που αντιστέκονται όπου γης.
__________________________________________________
* Ο Κώστας Μπούκας είναι μέλος της Ν.Ε. Βορ. Αθήνας ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου