Εφημερίδα χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε έντυπη περιοδική έκδοση της οποίας η περιεχόμενη ύλη αφορά κατά πλειονότητα ειδησεογραφία τρεχόντων γεγονότων της περιόδου στην οποία εκδίδεται (ημερήσια, εβδομαδιαία κ.λπ.). Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά από το έντυπο περιοδικό. Το σύνολο των εφημερίδων και περιοδικών ονομάζεται γενικότερα Τύπος διακρινόμενος ανάλογα σε "ημερήσιο τύπο", "εβδομαδιαίο τύπο" κ.λπ. ή "περιοδικό τύπο", ειδικότερα για τα περιοδικά. Οι εφημερίδες, όπως ομοίως και τα περιοδικά συγκαταλέγονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σήμερα με την ηλεκτρονική τεχνολογική εξέλιξη απαντάται και το είδος της "ηλεκτρονικής εφημερίδας". Οι εφημερίδες απευθύνονται σε μεγάλο αριθμό αναγνωστών είτε με ειδησεογραφία γενικού περιεχομένου είτε ειδικού, λαμβάνοντας ανάλογους χαρακτηρισμούς, π.χ. πολιτικές, οικονομικές, αθλητικές κ.λπ. [Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια]

"Η εξουσία χαρίζει τα αγαθά της μόνο σε όσους επιθυμούν να την υπηρετήσουν". Μιχ. Σπέγγος........

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη.............Νίκος Μπελογιάννης

Μετάφραση (Translate)

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΧΟΙΡΩΝ!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !!!


Τα έμπειρα μεγάλα κυνηγημένα γουρούνια μπορεί να επιλέξουν να ξεσύρουν προσεκτικά, κάνοντας οικονομία δυνάμεων, και αφήνοντας λίγα ίχνη.












Τα έμπειρα μεγάλα κυνηγημένα γουρούνια μπορεί να επιλέξουν να ξεσύρουν 

προσεκτικά, κάνοντας οικονομία δυνάμεων, και αφήνοντας λίγα ίχνη.

Τα γουρούνια είναι πολύ έξυπνα ζώα. Αλλωστε συχνά οι οικογένειες σμίγουν μαζί, όψιμες περσινές και πρώιμες φετινές. Και όλα τα παλιότερα ζώα κουβαλούν μαζί τους και τη μνήμη των εκλεκτών… "εστιατορίων" του κάθε  τόπου!
Ξέρουν με ακρίβεια… "γευσιγνώστη" πότε ένα καλαμπόκι είναι έτοιμο για επιδρομή, πότε ένα κριθαράκι είναι έτοιμο για... ισοπέδωση. Οπως ακριβώς την εποχή των καρυδιών μεταναστεύουν από μακριά για τη λιχουδιά ή την εποχή του κάστανου μαζεύονται στις καστανιές, από ακόμα μακρύτερα…
Οι κάμποι είναι πάντα πλούσιοι σε τροφή και σε μεγάλη ποικιλία. Σιτάρια και κριθάρια, καλαμπόκια, φρούτα που πέφτουν γινωμένα από τον αέρα, σταφύλια, σύκα, αχλάδια μήλα. Βέβαια, δεν αμελούν να επισκεφθούν και αγαπημένα κλασικά σημεία, όπως μυρμηγκοφωλιές ή κανένα ευωδιαστό ψοφίμι!
Κοντά στις οικογένειες των γουρουνιών κινείται πάντα κάποιος μονιάς αγριόχοιρος, αναπολώντας τις ηδονές των αγαπημένων του ερωμένων. Ομως οι γουρούνες δεν τους αφήνουν να πλησιάσουν τις οικογένειες. Είναι εξαιρετικά προστατευτικές με τα μικρά τους.
Τα κλασικά πυκνά που αποτελούν το καταφύγιό τους το φθινόπωρο και τον χειμώνα έχουν βέβαια γουρούνια στην αρχή της σεζόν, αλλά όχι στους αριθμούς που τα βρίσκουμε συνήθως. Τα γουρούνια έχουν μια εσωτερική "ιεραρχία", σαν τα κουνέλια ή όλα τα άλλα θηλαστικά που διεκδικούν ζωτικό χώρο. Υπάρχουν οι… "αριστοκράτες" που έχουν πάντα την επιλογή στα φιλέτα των τόπων και της τροφής, υπάρχουν οι απλοί "πληβείοι" που προσπαθούν να ακολουθούν, υπάρχουν και οι "παρίες" που ξεμοναχιάζονται είτε από παραξενιά είτε από πίεση.
Αυτή η εποχή είναι ταυτόχρονα εύκολη και δύσκολη ταυτόχρονα για τα σκυλιά. Εύκολη στην αναζήτηση των γουρουνιών σε μικρούς και οριοθετημένους τόπους, αλλά αφόρητη από τη ζέστη που καίει τις μέρες αυτές τα πουρναροδάση.
Τα έμπειρα σκυλιά βρίσκουν συνήθως το φρέσκο χνάρι των γουρουνιών αμέσως! Η μετακίνηση των γουρουνιών δεν είναι μεγάλη από τη βοσκή στο γιατάκι, ακόμα και στα μεγάλα δάση. Τα δεύτερα σκυλιά, τα λιγότερο έμπειρα, μπορεί να χασομερήσουν κάμποσο, αλλά θα βρουν και αυτά το ντορό με σχετική ευκολία.

Ο αυτοκινητόδρομος!
Τα μοναχικά αρσενικά γουρούνια θα κυνηγηθούν… καίγοντας θερμίδες και το λίπος που απέκτησαν με την άφθονη βοσκή. Μερικά δυσκολεύονται τόσο που ψάχνουν κατευθείαν για νερό με το πρώτο "ξεσήκωμα". Οι γουρούνες με τα γουρουνόπουλα είτε θα κυνηγηθούν κανονικά είτε -αν τα γουρουνάκια είναι μικρά ακόμα από όψιμη γέννα- μπορεί να "κολλήσουν" για τα καλά στη στάμπα και να αμυνθούν με αυτοθυσία.
Οι γουρούνες στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν την αγέλη καταφεύγουν σε πολλά τρικ. Κάποιες φορές την ώρα της στάμπας και πάνω στην προσπάθεια να προστατέψουν την αγέλη, διώχνουν ένα γουρουνόπουλο, για να κυνηγηθεί από τα σκυλιά, να τα παρασύρει, και αυτές να μπορέσουν να ξεσύρουν πιο εύκολα. Τα έμπειρα μεγάλα κυνηγημένα γουρούνια μπορεί να επιλέξουν να ξεσύρουν προσεκτικά, κάνοντας οικονομία δυνάμεων, και αφήνοντας λίγα ίχνη. Γενικά οι αιματηρές μάχες δεν είναι συχνές στην αρχή της σεζόν, αλλά αυτό δεν αποτελεί βέβαια κανόνα. Τα γουρούνια δείχνουν στις πρώτες εξόδους να είναι μάλλον αμήχανα.
Η φετινή μου εμπειρία με ένα κοπάδι γουρουνιών, που έβοσκε νωρίς το απόγευμα εν μέσω εκρήξεων από κανονάκια για καρακάξες, με έπεισε ότι τα γουρούνια ξέρουν να ξεχωρίζουν τους ακίνδυνους ήχους από τους πυροβολισμούς.
Ενα ακόμα στοιχείο που σύντομα θα επιδράσει στον πληθυσμό του αγριόχοιρου στην Πελοπόννησο είναι η δημιουργία του σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Κορίνθου –Τρίπολης - Καλαμάτας που κόβει τον Μοριά στα δύο, διακόπτοντας τη μετανάστευση γουρουνιών από τα δάση του Μαινάλου προς τα δάση του Πάρνωνα.
Αυτή η "μετακίνηση", παρατηρημένη και διαπιστωμένη από χρόνια, διακόπηκε βίαια φέτος. Μένει να δούμε πόσο θα επηρεαστεί ο πληθυσμός στα οροπέδια της Μεγαλόπολης και της Ασέας, που αποτελούσαν κλασικούς κυνηγότοπους.
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Αν και τα γουρούνια τα ίδια είναι αντικείμενο της… υψηλής κουζίνας, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι εξαιρετικά άπληστα και περιστασιακά πτωματοφάγα! Πριν από μερικά χρόνια γερμανικό περιοδικό είχε πρωτοσέλιδο έναν κάπρο να γευματίζει στο πτώμα νεκρού ελαφιού. Και έντιμος κυνηγός παραδέχτηκε πως σκότωσε γουρούνι, που όταν ανοίχτηκε, είχε στο στομάχι του μισοχωνεμένο πτώμα… αλεπούς! Βέβαια, όπως και η μπεκάτσα που χωνεύει σκουλήκια και τα μετατρέπει σε ευωδιαστό κρέας, έτσι και το γουρούνι όταν βράσει καλά, δεν έχει καμιά σημασία τι έχει φάει!

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Καρυάτιδες του Henri Cartier Bresson

απο το βιβλίο του Δημοσθένη Κούρτοβικ “Τετέλεσται”

Κάθε συμβολική φωτογραφία, κάθε φωτογραφία που έγινε για να προβάλει μια ιδέα, είναι ουσιαστικά προπαγανδιστική. Δεν χρειάζεται να είναι στημένη. Αρκεί να μην αφήνει χώρο για ό, τι φαίνεται τυχαίο, παράταιρο, ασήμαντο, χωρίς νόημα. Υπάρχουν πολλές «αυθεντικές» προπαγανδιστικές φωτογραφίες. Δεν σκηνοθετούν την πραγματικότητα, αλλά επιλέγουν από αυτήν ότι φαίνεται να επιβεβαιώνει κάποιες σκέψεις ή κάποια σχήματα στον νου του φωτογράφου.
Η πολύ γνωστή φωτογραφία που τράβηξε ο Henri Cartier-Bresson το 1953 στ0 Μεταξουργείο είναι συμβολική, δηλαδή προπαγανδιστική. Βασίζεται αποκλειστικά σ’ ένα εύρημα ιδεολογικού χαρακτήρα: τον παραλληλισμό ανάμεσα στις γύψινες Καρυάτιδες και τις δυο ηλικιωμένες Ελληνίδες που περνούν από κάτω. Αλλά ποια ιδέα συμβολίζει η φωτογραφία;
Η απάντηση φαίνεται εύκολη κι ευχάριστη. Το παρελθόν δεν πέθανε. Η λιτή αυστηρότητα, η υπο-
βλητική αρχετυπικότητα των μορφών στην κλασική τέχνη της αρχαιότητας επαναλαμβάνεται στη μορφή και την κίνηση των δύο σύγχρονων Ελληνίδων. Η παράδοση συνεχίζεται. Στη σημερινή Ελλάδα μπορείς να δεις την αρχαιότητα να περπατάει ολοζώντανη στους δρόμους.
Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα όσο πιστεύουν οι θαυμαστές αυτής της φωτογραφίας (διότι φαίνεται ότι ο θαυμασμός τους είναι συνάρτηση της αισιόδοξης ερμηνείας της); Γιατί άραγε οι δύο περαστικές να ενσαρκώνουν το αρχαίο κάλλος των Καρυατίδων; Οι Καρυάτιδες είναι νέες και λυγερόκορμες- οι δυο γυναίκες της φωτογραφίας είναι γριές και με χοντρό, άμορφο σώμα. Από πού κι ώς πού δυο τέτοιες φιγούρες ανταποκρίνονται στο αρχαίο ή και σε οποιοδήποτε άλλο ιδανικό της ομορφιάς;
Αν αφήσουμε να μας οδηγήσει αυτή η ένσταση, ο παραλληλισμός ανάμεσα στις δυο γύψινες και τις δυο ζωντανές μορφές δεν υπογραμμίζει τόσο μια ομοιότητα όσο μια αντίθεση. Το παρόν είναι ένας θλιβερός απόηχος του παρελθόντος. Η ομορφιά κατέληξε στην ασχήμια, όπως τα νιάτα καταλήγουν στα γερατειά. Η σημερινή Ελλάδα είναι το παρακμασμένο πρόσωπο της αρχαίας.
Αυτή η δεύτερη ερμηνεία, αν και πιο μελαγχολική,είναι οπωσδήποτε πιο εύλογη. Αλλά ήθελε τάχα ο Cartier-Bresson να υποβάλει ένα τόσο κοινότοπο σχόλιο; Βέβαια, ένας μεγάλος καλλιτέχνης της φωτογραφίας δεν είναι απαραίτητα και πρωτότυπος στοχαστής. Αισθανόμαστε, ωστόσο, ότι θ’ αδικούσαμε τον διάσημο φωτογράφο, αν θεωρούσαμε την έμπνευσή του τόσο στενή. Και η απήχηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτή την αίσθησή μας.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να προχωρήσουμε.
Η αντιστοιχία ανάμεσα στα δυο αγάλματα και τις δυο γυναίκες είναι δεδομένη. Είναι το άμεσο θέμα της φωτογραφίας. Αλλά τι την κάνει ενδιαφέρουσα; Μπορεί κανείς να βρει άπειρες αντιστοιχίες ανάμεσα σε άψυχα αντικείμενα και ανθρώπινες μορφές, χωρίς τέτοιες ομοιότητες να είναι τίποτα περισσότερο από καπρίτσια της τύχης, παράδοξες συμπτώσεις που δεν σημαίνουν τίποτα. Εδώ, όμως, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι περισσότερο.
Εδώ το ένα σκέλος του παραλληλισμού, το μέτρο της σύγκρισης, είναι ένα μεγάλο καλλιτεχνικό πρότυπο, ένα υψηλό αισθητικό ιδεώδες. Και το άλλο σκέλος;
Ας ξανακοιτάξουμε τις δυο γυναίκες, με κάπως διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά.
Ας τις δούμε σε σχέση όχι τόσο με τα δυο αγάλματα όσο με το υπόλοιπο, το “επίγειο” περιβάλλον τους: το παλαιικό κουρείο με τα κατεβασμένα κεπέγκια, τις ξεχαρβαλωμένες πλάκες του πεζοδρομίου, τον τοίχο με τους φαγωμένους σοβάδες, τη φτωχική αυλή που διακρίνεται μέσα από την ανοιχτή πόρτα…..
Τι είναι εκείνο που κυριαρχεί εδώ; Η καθημερινότητα και η φθορά. Οι δυο γυναίκες που διαβαίνουν δεν είναι απλώς δυο γερόντισσες. Είναι μέρος ενός παλιού, φθαρμένου και ανώνυμου κόσμου, ενός κόσμου που βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με την αιώνια νεότητα, ομορφιά και δόξα των δύο Καρυατίδων.
Αρχίζουμε τώρα να υποψιαζόμαστε την αλήθεια. Το πραγματικό θέμα της φωτογραφίας δεν είναι ούτε η διάρκεια ούτε η παρακμή, αλλά η πτώση. Ο κόσμος των δύο σύγχρονων Ελληνίδων είναι το ατελές είδωλο ενός προτύπου, μιας ιδέας. Αντλεί την υπόστασή του μόνον από αυτή την ιδέα και παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο στον βαθμό που την απηχεί. Αν αφαιρέσουμε από τη φωτογραφία τα δυο αγάλματα, αυτό που απομένει παύει να ελκύει το βλέμμα μας, παύει να υπάρχει ως φωτογραφικό θέμα.
Είναι δυσοίωνος ο πλατωνισμός αυτής της φωτογραφίας. Όχι μόνον επειδή μοιάζει να μας λέει ότι η πραγματικότητα είναι μια θαμπή αντανάκλαση της φαντασίας, κι έτσι ακυρώνει την ιδιαιτερότητα της φωτογραφίας (η πραγματικότητα υπερβαίνει τη φαντασία του καλλιτέχνη). Αλλά κι επειδή αναδεικνύει την ουσία της γραφικότητας”, ένα πράγμα είναι ωραίο, συγκινητικό, ενδιαφέρον μόνον όταν θυμίζει κάτι άλλο που αναγνωρίζεται γενικά ως ωραίο, συγκινητικό, ενδιαφέρον. Η γραφικότητα, αναζητώντας επιφανειακές ομοιότητες ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, προσφέρει στον μέσο άνθρωπο μια παροδική ψευδαίσθηση ασφάλειας και νοήματος σ’ ένα κόσμο που μοιάζει σαν να μην έχει χτες. Τποτάσσει το σύγχρονο στο κλασικό, την καινούργια εικόνα στην παλιά ανάμνηση, με τον ίδιο τρόπο που μερικοί ζωγράφοι «ζωγραφίζουν» τις φωτογραφίες, για να τις πουλούν ευκολότερα.
Ας το πούμε απερίφραστα: η φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson από το 1953 είναι το ιδεολογικό μανιφέστο του μαζικού τουρισμού.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Τοπικοί εκδότες μοιράζουν οι ίδιοι τις εφημερίδες από πόρτα σε πόρτα!



Το κάνουν για να μην τις κλείσουν, αφού κόπηκε η ταχυδρομική ατέλεια! Εκδότες τοπικών εφημερίδων, μετά την κατάργηση του μειωμένου ταχυδρομικού τέλους, αναγκάζονται να μοιράζουν οι ίδιοι τις εφημερίδες τους από πόρτα σε πόρτα, προκειμένου να μην τις κλείσουν. Ένας από αυτούς που το κάνει είναι και ο.... εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Βδέλλα» στην Ηγουμενίτσα Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου. Ανεβαίνει στο μηχανάκι του και διανέμει την εφημερίδα. 
Αλλιώς θα έπρεπε να σταματήσει την έκδοσή της. Λέει σχετικά: «Στην ουσία, οι επαρχιακές εφημερίδες καθίστανται μη βιώσιμες, και ειδικά στην παρούσα οικονομική συγκυρία. Με το όριο διανομής στα 400 φύλλα μέσω των ΕΛΤΑ το έντυπο περιορίζεται στα στενά όρια όχι μόνο του νομού, μα και της ίδιας της επαρχιακής πόλης όπου εκδίδεται. Αυτό αποτελεί τη χαριστική βολή, αφού οι περισσότερες εφημερίδες για να...
Ksipnistere.blogspot    


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Παράνομα έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας πέντε σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων, μπλοκάροντας την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων πτυχιούχων 17 τμημάτων των ΤΕΙ


Μπλόκο από το ΣτΕ στην αναγνώριση 17 πτυχίων ΤΕΙ

Παράνομα έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας πέντε σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων, μπλοκάροντας την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων πτυχιούχων 17 τμημάτων της Σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών των ΤΕΙ.
Τα διατάγματα αφορούν την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχιούχων των εξής Τμημάτων της Σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών των ΤΕΙ:
1) Πολιτικών Δομικών Έργων, 2) Πολιτικών Έργων Υποδομής, 3) Τοπογραφίας, 4) Γεωπληροφορικής και Τοπογραφίας, 5) Κλωστοϋφαντουργίας, 6) Οχημάτων, 7) Τεχνολογίας Αεροσκαφών, 8) Τεχνολογίας Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου, 9) Ηλεκτρολογίας, 10) Μηχανολογίας, 11) Ενεργειακής Τεχνολογίας, 12) Αυτοματισμού, 13) Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος, 14) Τεχνολογιών Αντιρρύπανσης, 15) Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, 16) Οικολογίας και Περιβάλλοντος, 17) Μηχανικών Ναυπηγικής.
Σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας, τα διατάγματα έχουν τέσσερις μη νόμιμες διατάξεις. Συγκεκριμένα:
  1. Σύμφωνα με τα Π.Δ. προϋπόθεση για την άσκηση επαγγέλματος πτυχιούχου των ΤΕΙ είναι η εγγραφή του ως μέλους του "διευρυμένου Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος" και η χορήγηση της σχετικής άδειας. Η ισχύουσα νομοθεσία δεν προβλέπει, όμως, τη σύσταση  του. Η δημιουργία, η οργάνωση, η λειτουργία και οι αρμοδιότητες του, "προς το παρόν μελετώνται και σχεδιάζονται".
  2. Τα Π.Δ. δεν καθορίζουν με σαφήνεια τις προϋποθέσεις χορηγήσεως της σχετικής αδείας, αλλά "αναφέρουν απλώς ότι η οριοθέτηση του πεδίου ασκήσεως της επαγγελματικής δραστηριότητας των πτυχιούχων και η εξέλιξή τους γίνεται με βάση τρία επίπεδα επιστημονικής, τεχνικής και επαγγελματικής ευθύνης που αντιστοιχούν σε συνήθεις δραστηριότητες, προωθημένες δραστηριότητες και εξειδικευμένες δραστηριότητες".  Ο προσδιορισμός των τριών επιπεδών ανατίθεται στο "διευρυμένο ΤΕΕ".
  3. Ττο Συμβούλιο Ανώτατης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΣΑΤΕ) και το Συμβούλιο Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΣΑΠΕ), κατά την κοινή συνεδρίασή τους που είχαν τον Ιούλιο του 2010, δεν γνωμοδότησαν επί του συνόλου των πέντε διαταγμάτων όπως προβλέπει η νομοθεσία.
  4. Σύμφωνα με τη νομοθεσία (Ν. 3794/2009) οι προϋποθέσεις ασκήσεως επαγγελματικής δραστηριότητας των πτυχιούχων ΤΕΙ., απαιτείται "να προσδιορίζεται, κατά τρόπο σαφή και συγκεκριμένο, το είδος των επαγγελματικών πράξεων, τις οποίες οι πτυχιούχοι δικαιούνται να ασκήσουν".

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Κραυγή των Επαρχιακών Εφημερίδων: Μας καταστρέφουν και ανταποδίδουμε

Τελικά, έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Για να περάσει, κάτι πρέπει να ...σπάσει. Λογικά κάποιο «δόντι» από το χτένι. Λίγο το κακό. Συνεχίζεις με τα υπόλοιπα. Ο δικός μας κόμπος, πέρασε βίαια και έσπασαν οι σχέσεις του επαρχιακού Τύπου με τους πολιτικούς. Εκείνους που από το 2004 και πριν μηχανεύτηκαν την...εξυγίανση των μικρών εφημερίδων της επαρχίας, κυρίως των εβδομαδιαίων συνδρομητικών και...ξεκουρβουλιάζουν το αμπέλι, από το οποίο πρώτοι εκείνοι τρώνε τα καλύτερα σταφύλια. Με το κόλπο των «εξυγιάνσεων», έκλεισαν και όλες οι βιομηχανίες στη χώρα και, τοπικά, η Χαρτοβιομηχανία, από την οποία δε μας έμεινε ούτε το...οικόπεδο. Κάποιες ελαφρύνσεις που είχαν οι μικρές εφημερίδες της επαρχίας, και χάρη σ’ αυτές επιβίωναν, άρχισαν να τις ψαλιδίζουν από εποχής πρωθυπουργού Κων. Μητσοτάκη και μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Γύρισε από τη συνάντηση με τους μεγαλοτραπεζίτες και ανακοίνωσε περικοπές των διευκολύνσεων που προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν ψηφίσει. Αντέξαμε. Σιγά-σιγά το κακό μεγάλωνε. Μάζευε σου λέει η παροιμία κι ας είν’ και ρόγες. Γιατί στην ουσία η κρατική συμμετοχή υπέρ του επαρχιακού Τύπου ήταν κάτι λιγότερο κι από ρόγες. Ώστε επί διακυβερνήσεως Ρουσόπουλου (Καραμανλή του νεότερου ήθελα να πω) σχεδιάστηκε το ξεθεμέλιωμα. Τα σημερινά αδιέξοδα, που προέκυψαν, τα είχαμε προαισθανθεί. Και καταφύγαμε – πού αλλού ; - στον Αχαιό κυβερνητικό τότε – νεαρό βουλευτή Μιχάλη Μπεκίρη . Με υπόμνημά μας (το οποίο προφανώς πρέπει να έχει στο αρχείο του αλλ’ ούτε το διάβασε κι αν τούριξε μια ματιά δεν κατάλαβε τις συνέπειες που θα είχε, αν ψηφιζόταν το σχέδιο του τυποκτόνου νόμου, που εισήγαγε ο υπερυπουργός Ρουσόπουλος) χτυπούσαμε τον κώδωνα κινδύνου αλλά και υποδεικνύαμε τρόπο και ο νόμος να ψηφιστεί και οι επαρχιακές εφημερίδες να μην εξολοθρευτούν. Τότε όμως και στον πολιτικό που απευθυνθήκαμε είχε μπει η ιδέα της υπουργοποιήσεώς του και ποιος τολμούσε να σηκώσει φωνή στον Μέγα Επικρατείας συγκυβερνήτη του Προέδρου και εισηγητή του ν/σ, που «έλυνε κι έδενε» στο κυβερνητικό στρατόπεδο; Στην κυβερνητική επιτροπή – μάθαμε – ότι ο βουλευτής κ. Μιχ. Μπεκίρης έκανε μια πύρινη εισήγηση υπέρ του νομοσχεδίου δηλ. εναντίον του Επαρχιακού Τύπου. Στη συνέχεια, συνέβησαν δυο περιστατικά. Το πρώτο ότι ο νόμος ψηφίστηκε και η Ένωση Ιδιοκτητών των εφημερίδων μας, τον προσέβαλε με προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας, ως αντισυνταγματικό. Το δεύτερο ήταν, το ίδιο συμφέρον, η υφυπουργοποίηση του κ. Μπεκίρη, κάτι που δεν είχαμε υποπτευθεί, κι εμείς του ζητούσαμε βοήθεια. Απλοελληνικά, δε μας αγνόησε απλά, αλλά μας πούλησε. Για όσους εκ των εκδοτών ήταν άγνωστα τα παρασκήνια αυτά, ο κ. βουλευτής απολάμβανε, για κάμποσα χρόνια της δωρεάν προβολής του και τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, τι θα ενεργήσει ή τι θα απολογηθεί; Δε σπεύδουμε, προς το παρόν, να δημοσιεύσουμε εκείνο το υπόμνημά μας, με ημερομηνία 2 Δεκεμβρίου 2005 . Επισημαίνουμε όμως τη δυσμενή – για τις εφημερίδες μας – πρόβλεψη που απέληξε στη σημερινή καταστροφή. Δύσκολο, πολύ δύσκολο να ανατραπούν, τώρα, τέτοιες αποφάσεις. Οι πολιτικοί που διαφημίζονταν τσάμπα από τις εφημερίδες, ας αναζητήσουν άλλους τρόπους να μαθαίνουν οι πολίτες τις δραστηριότητές τους. Και αυτό θα είναι το δικό τους αρνητικό κόστος, όσο επιμένουν να πολιτεύονται. *από την εφημ. "ΕΡΕΥΝΑ" ΑΙΓΊΟΥ Εκδότης - Διευθυντής ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΛΟΓΕΡΑΣ http://ereyna-aigio.gr/eparhiaka/592-2011-08-18-16-42-37.html