Εφημερίδα χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε έντυπη περιοδική έκδοση της οποίας η περιεχόμενη ύλη αφορά κατά πλειονότητα ειδησεογραφία τρεχόντων γεγονότων της περιόδου στην οποία εκδίδεται (ημερήσια, εβδομαδιαία κ.λπ.). Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά από το έντυπο περιοδικό. Το σύνολο των εφημερίδων και περιοδικών ονομάζεται γενικότερα Τύπος διακρινόμενος ανάλογα σε "ημερήσιο τύπο", "εβδομαδιαίο τύπο" κ.λπ. ή "περιοδικό τύπο", ειδικότερα για τα περιοδικά. Οι εφημερίδες, όπως ομοίως και τα περιοδικά συγκαταλέγονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σήμερα με την ηλεκτρονική τεχνολογική εξέλιξη απαντάται και το είδος της "ηλεκτρονικής εφημερίδας". Οι εφημερίδες απευθύνονται σε μεγάλο αριθμό αναγνωστών είτε με ειδησεογραφία γενικού περιεχομένου είτε ειδικού, λαμβάνοντας ανάλογους χαρακτηρισμούς, π.χ. πολιτικές, οικονομικές, αθλητικές κ.λπ. [Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια]

"Η εξουσία χαρίζει τα αγαθά της μόνο σε όσους επιθυμούν να την υπηρετήσουν". Μιχ. Σπέγγος........

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη.............Νίκος Μπελογιάννης

Μετάφραση (Translate)

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Σεβασμός στις αρχές του μαρξισμού και συνέπεια στους λαϊκούς αγώνες είναι αυτό που ορίζει την Αριστερά σήμερα...




ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΛΙΑΝΟΥ*

Δεν νομίζω ότι για τη σημερινή κατάντια του χώρου μας, η αιτία αλλά και η λύση βρίσκονται στον επαναπροσδιορισμό αρχών, αξιών και θεωριών. Ο σεβασμός στις αρχές μας και η συνέπεια με τα θεωρητικά μας προτάγματα είναι αυτό που έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε η Αριστερά σήμερα.
Δεν έχω μαρξιστική κατάρτιση, αλλά ανήκω στην κατηγορία των πολιτών που ανησυχούν, σκέφτονται, ελπίζουν, συμμετέχουν. Ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα τόσο μεγάλη ανάγκη να επενδύσω κάπου (είμαι σίγουρος και πολλοί άλλοι ένιωσαν το ίδιο) και ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα τόση απογοήτευση, οργή, αηδία και θυμό. 
Αυτό που ενόχλησε και ενοχλεί (πέρα από το αλληλοφάγωμα, τις διαφωνίες και τις ίντριγκες) είναι το ‘’δήθεν’’. Αγκαλιάζουμε ό,τι φαίνεται προοδευτικό (χωρίς πάντοτε να είναι) ενώ στην πραγματικότητα δεν το πιστεύουμε και πολύ. Σαν τους κουρασμένους ηθοποιούς περιοδεύοντος θιάσου, που μετά την 150η παράσταση λένε τα λόγια τους σιχτιρίζοντας. Όλο αυτόν τον καιρό μου έκανε εντύπωση μια μοναδική προσήλωση στην «καφρίλα». Αρκούσε να είναι ή να δείχνει κάποιος θυμωμένος και αμέσως αγκαλιαζόταν. Ο θυμός «σύντροφοι» (δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, θυμίζει μαχαιρώματα) όταν δεν εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω, είναι αντικείμενο ψυχιατρικής και όχι πολιτικός λόγος. Η αυτοδιαχείριση, πάλι, χωρίς σεβασμό στον άλλο και αυτοκριτική, καταντάει θίασος κακόβουλων ανθρωποειδών με μοναδικό σκοπό τις μηχανορραφίες. Δεν μπορεί να μην έχει γίνει αντιληπτό ότι ο χώρος μας δίνει την εικόνα θυμωμένων ηγετίσκων που μάχονται για κάτι (τι άραγε;). Δεκάδες συνιστώσες, με ασήμαντες και ασαφείς διαφορές, παλεύουν μέχρι εξοντώσεως, για ποιο πράγμα; Έχουμε κουραστεί και γυρνάμε την πλάτη.
Είναι ιστορική ατυχία για τον τόπο και για την Αριστερά, αυτή την επικίνδυνη εποχή, ο χώρος μας να παίζει τους «Φασουλήδες του Κατσιπόρα». Δυστυχώς, οι καιροί δεν επιτρέπουν να γελάσουμε με την παράσταση.
Σε τέτοιες εποχές το να είσαι γραφικός είναι επικίνδυνο, γιατί δημιουργείται ένα κενό που κανείς δεν ξέρει πώς θα καλυφθεί. Λυπούμαι.

_____________________________________
* Ο Περικλής Λιανός είναι ηθοποιός
** από Αναγνώσεις
http://www.avgi-anagnoseis.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΡΕΠΟΡΤΑΖ